Historia

„Czym dusza w ciele, tym niechaj będą chrześcijanie w świecie”

(List do Diogneta)

S. Christiana założycielka, będąc jeszcze  w Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, zapoznała się z nauczaniem Soboru Watykańskiego II. Zafascynowały ją szczególnie te dokumenty, które dotyczyły roli oraz posłannictwa ludzi świeckich w Kościele i świecie. Życie chrześcijan w świecie nazwano powołaniem i określono specyfikę tego powołania: „(…) zadaniem ludzi świeckich, (…) jest szukać Królestwa Bożego, zajmując się sprawami świeckimi i kierować nimi po myśli Bożej. Żyją oni w świecie, to znaczy pośród wszystkich razem i poszczególnych spraw i obowiązków świata, i w zwyczajnych warunkach życia rodzinnego i społecznego, z których niejako utkana jest ich egzystencja. Tam ich Bóg powołuje, aby wykonując właściwe sobie zadania, kierowani duchem ewangelicznym przyczyniali się do uświęcenia świata na kształt zaczynu, od wewnątrz niejako, i w ten sposób przykładem zwłaszcza swego życia, promieniując wiarą, nadzieją i miłością, ukazywali innym Chrystusa. Szczególnym więc ich zadaniem jest tak rozświetlać wszystkie sprawy doczesne, z którymi ściśle są związani, i tak nimi kierować, aby się ustawicznie dokonywały i rozwijały po myśli Chrystusa i aby służyły chwale Stworzyciela i Odkupiciela” (LG 31).

Od początku istnienia naszej Wspólnoty bardzo ważne było  pragnienie, by pomagać ludziom świeckim odkrywać ich piękne i specyficzne powołanie oraz odpowiadać na nie tak, żeby ludzie ci mogli dojść do pełni świętości na tej właśnie drodze. Chcemy formować świeckich w taki sposób, by stawali się apostołami Chrystusa w świecie, by potrafili przez świadectwo własnego życia pociągać innych do życia w przyjaźni z Jezusem. To ich apostolstwo realizuje się przez modlitwę, ofiarę za tych, którzy są najdalej od Boga, oraz poprzez czyny apostolskie.
Już w pierwszych latach istnienia wspólnoty sióstr osoby świeckie zapytały s. Christianę: „czy jest możliwe, abyśmy żyjąc w świecie, czerpali z duchowości waszej Wspólnoty i wszędzie tam, gdzie Bóg nas stawia, stawali się uczniami krzyża”. Tak powstały wspólnoty świeckich Uczniów Krzyża. Skupiają one ludzi żyjących w różnych miastach, mężczyzn i kobiety, ludzi żyjących w rodzinach i osoby samotne, których łączy to samo pragnienie: aby realizując powołanie katolika świeckiego, stawać się uczniem Krzyża, uczniem Bożej miłości.
Wspólnoty świeckich Uczniów Krzyża są obecnie w Szczecinie, Wrocławiu i Zielonej Górze. Stanowią miejsca stałej formacji. Ich członkowie uczestniczą w spotkaniach modlitewnych, dniach skupienia, corocznych rekolekcjach. Wielu z nich szuka w Kościele miejsca swojego szczególnego zaangażowania, bo uczniem Krzyża jest się dla innych. Najważniejsze i wspólne dla nas, sióstr, oraz dla naszych braci świeckich jest pragnienie oddawania – z miłości do Chrystusa - każdej chwili swojego życia za sprawy Kościoła, a w sposób szczególny za tych, którzy są daleko od Boga. Tego oddania uczymy się pod czułym spojrzeniem Maryi, której zawierzamy siebie i naszą drogę.

s.Klara Witkowska uczennica krzyża